Eugeniusz Geppert
ur. 1890 we Lwowie – zm. 1979 we Wrocławiu
Edukację artystyczną rozpoczął w 1908 w krakowskiej Szkole Leonarda Stroynowskiego. W latach 1912 – 1914 studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Jacka Malczewskiego. Naukę kontynuował po pierwszej wojnie światowej w pracowni Stanisława Dębickiego. W 1925 roku wyjechał do Paryża, gdzie prezentował swoje praca na wystawach zbiorowych i indywidualnych. Po powrocie do Karkowa w 1928 roku eksponował swoją twórczość m.in. w Warszawie i Lwowie, a także na kilku wystawach za granicą. Aktywnie działał także jako członek ugrupowań Nowa Generacja i Zwornik. Odbył kilka podróży studyjnych do Francji, Niemiec, Belgii i Włoch. W latach 30. współpracował z czasopismami „Czas” i „Głos Plastyków”. W 1946 przyjechał do Wrocławia z zadaniem otworzenia w mieście wyższej uczelni artystycznej. Dzięki jego staraniom kilka miesięcy później Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych rozpoczęła przyjmowanie studentów. Eugeniusz Geppert był jej profesorem, a także pierwszym rektorem (do 1950 roku). Na uczelni pracował do 1961 roku. Pod koniec 1961 roku wspólnie z innymi wrocławskimi artystami założył słynną Grupę Wrocławską. Opublikował ponadto książki: Formalne i nieformalne zagadnienia w malarstwie polskim (1947), Moja droga (1968), Przeszłość daleka i bliska (1977). Eugeniusz Geppert był jedną z ważniejszych postaci wrocławskiej sceny artystycznej po 1945 roku, twórcą wielu wystaw i inicjatyw kulturalnych oraz pedagogiem, który wychował kilka pokoleń polskich malarzy.
W pierwszym okresie twórczość Gepperta pozostawała pod wpływem sztuki jego charyzmatycznego nauczyciela Jacka Malczewskiego, a jej dominującą tematyką była patriotyczna ikonografia z wątkami narodowowyzwoleńczych walk i powstań, motywami zaczerpniętymi z polskiego krajobrazu i sylwetkami jeźdźców. Po pobycie w Paryżu, w jego obrazach pojawiły się jasne, czyste i kontrastowo zestawione barwy, styl kładzenia farby stał się swobodniejszy, z wyraźną fakturą malarską. Jego sztuka ewaluowała z ekspresyjnych inspiracji w stronę wyważonych kompozycji, pełnych świetlistych zielni i błękitów. W swoim wrocławskim okresie Geppert często malował widoki miasta inspirowane sztuką francuską przełomu XIX i XX wieku. W drugiej połowie lat 50. jego twórczość zbliżyła się do abstrakcji. Obrazy z ostatnich 20 lat życia artysty przedstawiają akty kobiece, ludowe rzeźby i sylwetki jeźdźców kreowane za pomocą złożonej gamy kolorów, z przewagą głębokich zieleni, błękitów i brązów.
Hanna Krzetuska
ur. 1903 w Krakowie – zm. 1999 we Wrocławiu
Obraz musi grać…choć żadnego szmeru nie wydaje
Była córką Karol Krzetuskiego (1869 – 1940) – majora piechoty, współzałożyciela Stronnictwa Demokratycznego. W latach 1920-1924 studiowała w Wolnej Szkole Malarstwa i Rysunku im. Ludwiki Mehofferowej w Krakowie, pod kierunkiem wielu wybitnych artystów m.in. Zbigniewa Pronaszki. Ukończyła również artystyczne Wyższe Kursy dla Kobiet. W 1925 roku wyjechała do Paryża w celu kontynuowania edukacji. Była członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków oraz grupy Zwornik. W latach 30. poślubiła malarza Eugeniusza Gepperta. W trakcie drugiej wojny światowej działała w konspiracji pod pseudonimem „Błysk”, zbierając materiały z nasłuchów radiowych dla Biuletynu Informacyjnego Armii Krajowej. W 1946 roku zamieszkała we Wrocławiu, gdzie wspólne z mężem doprowadziła do otwarcia uczelni artystycznej. Przez krótki czas pracowała jako pedagog we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych. Swoje prace wystawiała na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych. W 1966 roku wydała wspomnienia 15 % abstrakcji. Była jedną z inicjatorek powstania Grupy Wrocławskiej. Hanna Krzetuska aktywnie działała na rzecz wrocławskiego środowiska artystycznego. Po śmierci Eugeniusza Gepperta rozpoczęła starania o otwarcie w mieście muzeum jego imienia, zainicjowała także ogólnopolski Konkurs im. Eugeniusza Gepperta dla młodych twórców.
Hanna Krzetuska była artystką niezależną. W swoich abstrakcyjnych pracach, w sposób wytrwały i inteligentny, poszukiwała przejrzystej formy dla jasnych i zrównoważony kompozycji. Swobodnie czerpiąc przy tym ze swojego doświadczenia twórczego oraz ze sztuki zarówno polskiej jak i francuskiej. W jej obrazach, często o zaskakujących rozwiązaniach formalnych, widać wielką wrażliwość na kolor i fakturę.